Evde Kapalıyken Psikolojimiz

-Bugün günlerden ne?, takip edemiyorum.

-Kendimi yorgun hissediyorum, nedenini bile bilmiyorum.

-Kendimi bazen çok keyifli bazen çok mutsuz hissediyorum.

-Arkadaşlarımla sosyalleşmek nasıl bir şeydi, unuttum.

-Hiç umudum kalmadı.

-İçimden bir şey yapmak gelmiyor.

-Gelecekle ilgili hiç plan yapamamak çok kendimi çok kısıtlanmış hissettiriyor.

-Bu kadar kişi hastayken halimden şikayet edersem kendimi suçlu hissediyorum.

 

Açıklama;

 

Yaklaşık 1,5 senedir evlerdeyiz. Çalışma şeklimiz, yaşama şeklimiz, okula gitme şeklimiz… Hepsi değişti. 🤷🏻‍♀️

Hiç kimse için kolay olmayan bu deneyim hepimize çok farklı şeyler yaşatıyor. 

 

Mesela şunlar devamlı kafamızdan geçiyor; 

-Bugün günlerden ne?, günleri takip edemiyorum.

-Kendimi yorgun hissediyorum nedenini bile bilmiyorum.

-Kendimi bazen çok keyifli bazen de çok mutsuz hissediyorum.

-Arkadaşlarımla sosyalleşmek hayal oldu.

-Hiç umudum kalmadı.

-İçimden bir şey yapmak gelmiyor.

-Gelecekle ilgili hiç plan yapamamak çok kısıtlı hissettiriyor.

-Bu kadar kişi hastayken halimden şikayet edersem kendimi suçlu hissediyorum.

 

Bu cümleleri çoğumuz günde en az birkaç kez içimizden geçiriyoruz ve bunun için de çok haklı sebeplerimiz var.

 

Bazılarımız bu kadar çok hasta varken ve bu kadar sıkıntı yaşanırken şikayet ettiğinde  kendini suçlu hissedebiliyor. Ama şunu hatırlayalım ki bu süreç herkese kendi açısından ayrı yükler getiriyor. O yüzden her birimizin kötü hissetmeye, şikâyet etmeye, öfkelenmeye de hakkı var.

 

O yüzden her ne yaşıyorsak hepsinin doğal olduğunu bilelim. 🤞🏻

 

Bizimle birlikte dünyada milyarlarca insanın bunları yaşadığını aklımızda tutup yalnız olmadığımızı hatırlayalım ve kendimize daha çok anlayış daha fazla sevgi gösterelim. 💛