Sizin de Hikayenizin Kahramanının Baş Harfi “K” mı?

Hepimizin anlattığı ayrı bir “hikaye “ var. Tamamen ellerimizle yoğurduğumuz. Adımız, soyadımız, doğum tarihimiz gibi somut gerçekler haricinde, çocukluğumuzu nasıl yaşadığımız, işimizi sevip sevmediğimiz, eşimiz, eşimizin kıymet bilip bilmediği, bize hayatta haksızlık yapılıp yapılmadığı, kayınvalidemizin diğer gelinini kayırıp kayırmadığı, duygularımız, çıkarımlarımız, endişelerimiz vs. vs. her şey “o hikayenin” içinde…

Bu hikaye ile her gün öyle özdeşleşiyor, öyle inanıyoruz ki doğruluğuna… Bir süre sonra biz hikayenin sahibi olmaktan çıkıyoruz da, hikayeye ayak uyduran oyuncuya dönüyoruz.

Örneğin “ çok şanssız bir insanım ben” hikayesini tekrar ede ede, artık aksi imkansızlaşıyor, “şanssızı oynamak” zorunda kalıyoruz. Karşımıza çıkan her olayı “feleğin tokadı” veya “ kaderin oyunu” olarak yorumlayıp, kendimizi “kader kurbanı / bahtsız oyuncak ” a çevirmek, işten bile olmuyor. Rolünü çok iyi ezberleyen aktör misali bu rol üstümüze yapışıyor, herkes artık bizim ne “kadersiz” bir kişi olduğumuzu bizden duya duya bu fikri benimsiyor. Eh, kendimiz bu kadar inanmışken, başkaları nasıl inanmasın? Bir şeyi kırk kere tekrarlayınca OLDURUYORUZ gerçekten…

KURBANLIĞIN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ

Hikayemiz çok çekici… Dinleyici çok, teması; ezen ve ezilen… Gözyaşı, haksızlık, çaresizliğin her zaman alıcısı çoktur. O yüzden her daim “ en çok satanlar” listesinde!

Üstelik de çok rahat bir şey rolümüzü kendimiz yazdığımız bu hikayenin kahramanı olmak. Çünkü başkaları bizi hep eziyorlar, üzüyorlar, bize haksızlık yapıyorlar. Ama bizim eller kollar bağlı… Bu filmde “esas oğlan” biziz. O yüzden istediğimiz kadar isyan eder, dertlenebiliriz. Kendimizi savunmak/ korumak için de bir şey yapmamıza gerek yok. Onun için GÜÇLÜ olmak lazım. Adı üstünde, kurbanız biz. Güçle, çabayla, gayretle işimiz olmaz bizim.
Trajik olan gerçek şu: Anlatan ve dinleyeni tuhaf bir şekilde tatmin ediyor bu hikaye ama bir süre sonra artık kurban rolünün dışında bir rol oynamak İMKANSIZLAŞIYOR bizim için. Bu sefer hayat da, biz kendimize bu rolü reva görmüşsek, öyle davranmaya başlıyor bize ve hikayemiz gerçek kaderimize dönüşüveriyor.

En başta şöyle demiştik: Hepimizin anlattığı bir hikaye var. Şöyle bir daha bakmakta yarar var. Kim benim hikayemin kahramanı? Baş harfi “K” ile mi başlıyor?

Sevgilerimle,
Rana